Hoe stapte ik uit de Belastingdienst?

Balen van schaarste, irritatie, frustratie, wanhoop…

Ja, dat waren ze wel zo ongeveer.

Ik was aangenaam verbaasd toen mensen mij zeiden:

“Goh, wat moedig!”

Moedig? 

Ik kon niet meer…

Natuurlijk het ontwaken dat het niet meer zo kon was een belangrijk moment. Dat ik het eigenlijk he-le-máál niet leuk vond, al dat belasting gedoe.

En...

Ik realiseerde me: Ik ben in vrijheid geboren!

Vrijheid is mijn geboorterecht.

Er is maar één autoriteit in mijn leven en dat ben ik.

Waarom zit ik dan in een systeem dat ik niet fijn vind?

Alle andere instanties die doen alsof ze een autoriteit over mij zijn,

doen dat door mij in angst te houden.

Angst dat ik alles kwijtraak.

Dus, gaf ik alles weg.

Hopla, instanties in één keer ‘ontwapend’.

Jij kan alleen gecontroleerd worden als jij in angst zit.

♫ Anders gaat het helemaal niet… ♫

En of jij angst voelt, dat bepaal: jij!

(Ja, vergeef jezelf maar even. Jij wist toen ook niet beter. Nu wel)

Ok.

Toen…

versnipperde ik tien jaar boekhouding: sofi nummers, facturen, aanslagen, afschriften,… Nou ja, zo’n beetje al mijn ‘belangrijke papieren’.

Nu kon ik tenminste niet meer terug en ik kon er als kunstenaar mijn eigen gekozen vorm aan geven.

Tadaa! Creatieve boekhouding…

Mijn eigen vrijheidsbeeld met vleugels en een hart hoofd.

Met een voet die in Ghana land.

Dit was ‘stap 1’

In het begin spannend, maar je komt op een punt van ‘niet meer terug’ en toen werd het grappig. Ja, het was ook nog steeds een beetje spannend.

Ik schreef een Hele uitgebreide brief aan de Belastingdienst met alles wat me dwars zat en een vrijheidsverklaring.

Toen dacht ik: “Hoe is het om zo’n brief te ontvangen?” Ik zag mezelf als een soort vrijheidsstrijder, maar hoe komt dat aan bij de ander?

En! Minstens net zo belangrijk.

Alles wat ik waarneem in mijn beleving van de werkelijkheid laat me iets zien dat in mij leeft. “De wereld is een spiegel die nooit breekt.” leerde één van mijn leerlingen mij.

Dus…

Dan is dit belastingsysteem ook iets dat zich spiegelt, omdat ik het zelf in mijn leven creëer.

Dus…

Als ik dat in mezelf transformeer, dan kàn de belastingdienst niet meer in mijn werkelijkheid bestaan.

Ik heb dat zo opgelost:

Ik heb de brief herschreven met ‘Kim’ overal waar ik eerder “De Belastingdienst” had geschreven. En toen ben ik hem opnieuw gaan lezen. Net zo lang tot ik (gevoeld) overal ‘ja’ op kon zeggen. Dan is de spiegel namelijk (h)erkend.

“Belast ik mezelf en anderen in mijn leven?” Ja!

“Controleer ik mezelf en anderen?” Ja!

“ Communiceer ik met mezelf en anderen in de vorm van een aanslag?” Getsie, ja!

Oh! Dus de Belastingdienst en ik zitten eigenlijk in hetzelfde schuitje.

Voilá: Compassie was geboren.

Ik ga zien dat we eigenlijk hetzelfde willen. En dat we ook nog eens de zelfde aanpak hadden. Hmmm. Maar, ik ben in vrijheid geboren en ik kan opnieuw kiezen. Deze inzichten hebben invloed op mijn leven en ik ben van alles gaan veranderen. Dat is een proces dat eigenlijk op natuurlijke wijze door het leven ondersteund wordt. De inzichten trekken andere situaties in ons leven aan.

Of ik nou het hele belastingsysteem al uit mezelf heb geheeld?

Geen idee, maar dat ik al mijn werk gratis weggeef en soms nog ruil is een behoorlijke ontwikkeling. 

Dat steeds meer mensen mij vragen hoe ik het doe is voor mij ook een fijn teken.

Meer dan een half jaar liet ik de brief thuis liggen.

Toen hoorde ik dat ik ondertussen € 2000,- ‘schuld’ had bij de Belasting en dat ik daarmee aangehouden kan worden aan de grens. En ik wil vrij kunnen reizen.

Ik heb het toen gecheckt bij de Belastingdienst en het bleek te kloppen.

De man die ik sprak zei, dat het uitgezocht moest worden en toen ik uitlegde waarom dat niet meer kon (vanwege mijn kunstwerk), toen kon hij een lach niet onderdrukken.

Toen kwam ik in gesprek met de ambtenaar “Invorderingen” die streng begon en na 5 minuten zei: "Misschien moet jij maar een kwijtschelding krijgen." Nadat ik zei dat ik me niet gemeld had, omdat ik boos op en bang voor de Belastingdienst was geweest. Wees eerlijk, dat smelt ijs.

Mijn vader trok ooit een zwart betaalde klus af van de belasting, omdat hij zijn belasting geld te laat terug kreeg. En ze gingen akkoord. Het zijn ook mensen daar. Jouw goede wil en eerlijkheid opent deuren.

Nou, toen de brief herschreven met alle inzichten.

Die brief vind je ook op deze site.

Toen nog een hele briefwisseling over ‘mijn postadres’ die vind je hier ook.

Belangrijk nog. Door het zelf transformatieproces dat ik ben aan gegaan, wist ik innerlijk ook precies wat ik te antwoorden had als ze me vragen om mijn nummer bijvoorbeeld. Niet mee identificeren.

Nou, zo heb ik het gedaan.

 

En na een community art mozaïek project in een ontwikkelingsbank over Passie. Begin ik kriebels te voelen voor een  kunstproject, misschien wel over vrijheid (& vergeving) in de hal van… de Belastingdienst.

“Ben je hier niet in het hol van de leeuw?” Vroeg een bankmedewerkster toen: “Precies!”

 

De brief waarmee ik het Belastingsysteem verliet (met instemming)

(toch nog maar een keer in het Nederlands...)

 

Deze brief heb ik eind 2010 verstuurd aan de Belastingdienst…

En ook al zijn in de loop van de tijd een aantal dingen veranderd en is het nogal een verhaal…

Dit was het resultaat:

3 dagen later ging de telefoon en een hoorbaar geamuseerde belastingambtenaar zei me:
“ Ga jij maar lekker reizen. We zetten deze invordering ‘in de koelkast’
d.w.z. dat je er niet op aan gesproken zal worden.
Als je ooit geld terug krijgt van ons dan moet dat eerst verrekend worden.”

Na een email uitwisseling met een opsporingsambtenaar een paar maanden later werd ook mijn postadres uit het systeem gehaald en hoor ik niks meer…

Als ik zo’n brief schrijf dan realiseer ik me dat deze brief gelezen wordt door een ziel, en dat het dus nooit voor niks is om te schrijven.
(En dat ze Alles wat ik als bezwaarschrift schrijf, moeten lezen, hihihi! ;-)


Beste mensen die werken voor de Belastingdienst,

Ik hoop dat ik de goede woorden vind om met jullie te communiceren op een heldere manier en dat we samen een harmonieuze oplossing vinden.

1+1=3 !

We zitten samen in een oncomfortabele situatie. En zo is het ontstaan:

Ongeveer een jaar geleden besloot ik om mijn leven radicaal te veranderen. Ik kon niet langer meer leven zoals ik deed. Het grootste gedeelte van mijn tijd was ik bezig met me zorgen maken over mijn financiële situatie. Prachtige schoolprojecten die we niet konden realiseren vanwege geldgebrek en al die ellende opschrijven in een boekhouding in een wanhopige poging om vast te houden aan mijn bezit.

Ik maakte de keuze om mijn leven te leven zoals ik het wil leven. Ik ben de enige die beslist hoe ik mijn leven leef. En dit begon te botsen met systemen zoals het belastingsysteem. Zodanig dat ik besloot er niet meer aan mee te doen. Is het niet eigenlijk absurd dat het system dat er is om ervoor te zorgen (nog zo’n woord) dat mensen met elkaar delen ‘Belasting’ heet? En dat dit systeem met mij communiceert in de vorm van een ‘Aanslag’! Waarom gehoorzaamd iedereen aan dit systeem als een brave burger?

Ik doe dit niet meer. Dit is geen persoonlijke aanval op jou, beste lezer, maar een eerlijke uiting van frustratie over een systeem dat toe is aan verandering. Een Belastingdienst die tot doel zou moeten hebben zichzelf overbodig te maken en daarmee bijdraagt aan de dag dat iedereen zijn&haar eigen verantwoordelijkheid neemt om vrij met elkaar te delen. Er is een grote beweging van mensen wereldwijd die dit al doen.

Ok, dus ik gaf al mijn bezit weg en liep uit dit leven met een rugzak.
En op dat moment voelde ik de aarde onder mijn voeten draaien. Ik kan het u aanraden.

Jarenlang heb ik een eenmanszaak gehad die veel betekent heeft (en nog) voor duizenden kinderen. Ik heb geprobeerd mijn boekhouding zo goed mogelijk te doen en kreeg elk jaar geld terug van de belasting of hoefde minstens niks te betalen. Ik ben gesteund door erg sympathieke boekhouders. Maar wat een geldverspilling. Voor de Belastingdienst, die ik alleen maar geld gekost heb. En voor mij. Een verlies-verlies situatie voor ons allebei. Na zorg (en plezier)vuldige overwegingen heb ik mijn complete boekhouding versnipperd tot papier maché en er een vrijheidsbeeld met vleugels uit geknutseld. Een prachtig voorbeeld van creatieve boekhouding, al zeg ik het zelf. Ik bied het bij deze aan als cadeau. (misschien leuk voor het Belastingmuseum?)

Creatieve boekhouding 2000 - 2010

Aangezien ik ben begonnen om zonder bezittingen te leven, is de macht die de Belastingdienst gebruikte door te dreigen mijn bezit in beslag te nemen ontkracht. Er is niks meer om in beslag te nemen.

Tot nu toe moet dit behoorlijk problematisch klinken voor u, neem ik aan. Maar ik gebruik dit om prachtige dingen te creëren. En nu komen we in het wat ‘vage’ gebied van de gevoelens in mijn hart, intuïtie en een aantal speciale gebeurtenissen in mijn leven. Deze hebben geleid tot het besluit om samen te werken met straatkinderen wereldwijd. Met Ghana als volgende stap. Ik weet uit persoonlijke ervaring, en geloof dat het niet nodig is dat zij in ellende leven.
(Op dit moment kunt u zich afvragen wat ik van u wil, maar heeft u alstublieft wat geduld met mij. Daar kom ik op)

Dus Ghana. Ik besloot om mijn leven te gebruiken als een experiment om te ervaren en bewijzen dat het mogelijk is om als straatkind een leven te leven in Liefde, Plezier & Vrijheid. Nu leef ik een rijk leven met bijna geen bezittingen, geen vast huis en zonder geld. Ik draag bij aan het welzijn van degenen die bij me zijn waar ik kan. Met een kunstenares maakte ik mozaïek banken met grote groepen kinderen en volwassenen op scholen. Ik eet en slaap bij deze mensen thuis, die me graag zien komen. Ik gebruik ervaringen als coach om mensen thuis te steunen in hun leven.
Allemaal gratis.

Het mooie hiervan is dat ik nu legaal geen geld meer kan ontvangen, sinds ik uit het belasting system ben gestapt. Mijn ‘werkgevers’ kunnen me niet opnemen in hun boekhouding. Dus kan ik wettelijk geen geld meer ontvangen wat mensen me zouden willen geven voor mijn diensten. Nu laat ik het doneren aan goede doelen die ik op deze manier steun. Je zou kunnen zeggen dat ik nu de ideale belastingbetaler ben geworden door uit het system te stappen. Ik betaal 100% belasting. Mijn persoonlijke voldoening en geluk in mijn leven.

Op dit moment creëer ik een project voor kinderen in moeilijke situaties volgens het ‘pay it forward’ principe. Geïnspireerd door een bevriende pastor in Congo en de 600 kinderen met wie hij werkt. Deze kinderen zijn dakloos, wees, geïnfecteerd door Aids, slachtoffers van de oorlog en… getalenteerde mensen. Ze maakten 1000 schilderijen met verf die ze gekregen hadden als ontwikkelingshulp voor de speciale dag die georganiseerd was om ze hun leed even te laten vergeten. Op deze schilderijen schilderden ze soldaten in niet-oorlogs situaties: Samen naar de sterren kijken, vliegeren, chocolaatjes bombarderend,… Ze stuurden deze op naar de kinderen in Irak. Om hen een hart onder de riem te steken. Een win-win situatie. Ze vergeten de harde levensomstandigheden waar ze in leven voor even, nu ze zichzelf uiten als getalenteerde kunstenaars. Iemand die met plezier iets moois maakt voor een ander en zich daar goed over voelt en dankbaarheid ontvangt. De kinderen in Irak krijgen een prachtig cadeau in hun leven dat ze laat zien dat verandering mogelijk is. Ze ontvangen hoop en liefde.

Nu zet ik dit door als zelfgekozen missie. Ik gebruik mijn talent om rijk te leven zonder geld voor hen, om te laten zien dat het anders kan. Ik gebruik mijn ervaring als ‘kunstenaar in de klas’ om kinderen (van alle leeftijden) te steunen in hun eigen waarde. De mogelijkheid te ontwikkelen om meer plezier in hun leven te ervaren en hun kracht en talent te openen en te delen. Dat is mijn specialisatie. Het is mijn zelfgekozen missie om kinderen te ondersteunen in het realiseren van hun dromen voor de wereld. Dromen die velen van ons (nog) niet durven dromen. Ik steun een wereldwijde beweging van kinderen die de volgende groep kinderen zullen ondersteunen in het realiseren van hun dromen… Kinderen voor kinderen voor kinderen…  …voor ons allemaal. Innovatieve steun voor ontwikkeling door iemand die pioniert in zijn eigen levenswijze.

En ja, soms is dat een hobbelige weg. Het is niet altijd makkelijk om compleet zonder geld en vastigheid te durven leven. Ik weet het uit ervaring. Dit is de reden waarom ik deze beslissing niet direct met de Belastingdienst gecommuniceerd heb. In het begin was ik boos op en bang voor ‘jou’. Nu leef ik in vertrouwen en wil ik samen een harmonieuze oplossing vinden. Om verschillende redenen. Binnen het overtuigingssysteem van uw werkgever is er een schuld die ‘ik’ gecreëerd heb. Terwijl we tegelijkertijd zouden kunnen zeggen dat die schuld door de Belastingdienst op mij geprojecteerd is. Ik hoorde dat de Koninklijke Marechaussee de autoriteit heeft om mij te stoppen aan de grens als ik naar Ghana ga in januari. De schuld is onjuist, omdat ik veel minder verdiend heb. De boekhouding van 2009 echter, bevindt zich in mijn kunstwerk. Ik had recht op teruggave maar daar heb ik geen gebruik van gemaakt. Ik wilde gewoon vrij zijn. En ik ben en zal vrij zijn en blijven, onafhankelijk van waar deze situatie me zal brengen. Maar zoals ik al zei, ik hoop op een vredige oplossing die ons allemaal op onze weg helpt en waarin we zien dat we allemaal aan dezelfde kant staan.

Wat ik het liefste wil is om vrij te zijn van de schuld die in jullie systeem staat. En om vrij te zijn van de ‘verplichting’ om een boekhouding te overleggen. Ik leef zonder geld dus dat zou niet zo moeilijk moeten zijn. Als er nog financiële transacties nodig zijn, dan zorg ik er wel voor dat iemand daarvoor zorgt. Maar mijn doel is om bij te dragen zonder geld vanuit wat er al is. Mijn bijdrage aan een wereld waarin iedereen (met of zonder geld) een rijk leven kan leven. Mijn leven hier en nu is een bewijs dat dit mogelijk is.

Ik stel voor dat we als volgende stap een afspraak maken voor een gesprek met de (hopelijk) gedeelde intentie om een oplossing te vinden waar we allemaal beter van worden.

Daarnaast ben ik bereid om samen te werken met de Belastingdienst, indien gewenst. Mijn dienstbaarheid aan jullie systeem. Ik kan workshops organiseren, coachen, samen kunstwerken co-creëren, mijn eigen wijze kijk op dingen geven en boventonen zingen. Niet als betaling of ruil, want mijn ‘schuld’ is verzonnen. Maar omdat ik dit vrijelijk deel met iedereen die het wil ontvangen. Dankuwel voor uw geduld met deze brief en mijn verhaal. Ik kijk uit naar uw antwoord.
Aangezien mijn lichaam mijn thuis is, en er geen brievenbus in zit, kan ik uw antwoord niet per post ontvangen.
U kunt me bereiken per e-mail of telefonisch.

Rest me nog u een prachtige & inspirerende dag toe te wensen.
Moge deze brief daaraan bijdragen.

Een onderonsje met de Belastingdienstmedewerker een paar jaar geleden… (sorry Dutch this time...)

Belasting 

Na deze briefwisseling heb ik niks meer gehoord van de Belastingdienst.

Geachte heer,
Er is post onbestelbaar retour gekomen.
Graag zou ik de adresgegevens van u ontvangen.

Met vriendelijke groet,

’De Belastingdienst meneer’

Beste ‘Belastingdienst meneer’,

Wat een slimme manier om mij te vinden.
Hartelijk dank voor de moeite die u hiervoor genomen heeft.

Ik had begrepen dat contact tussen mij en de Belastingdienst
niet meer nodig zou zijn naar aanleiding van mijn laatste brief
en het daaruit voortvloeiende telefoongesprek.

Het klopt dat post aan het bij u bekende adres
niet meer bij mij aankomt.

Het enige vaste woonadres dat ik heb is mijn
lichaam. En dat wisselt continu van plek.
Ik heb dus geen vaste verblijfplaats meer.

Via deze e-mail ben ik echter prima te bereiken.
Misschien wilt u zo vriendelijk zijn om mij te laten weten
waar het over gaat via dit mailadres, zodat ik u eventueel
van dienst kan zijn.

Hartelijke groet,

Kim Passie

Geachte heer Kim Passie,

Bedankt voor uw compliment!
Tevens mijn complimenten met het werk waar u zich voor inzet!
Mijn taak is om retourpost toch bij de juiste persoon te laten bezorgen.
Helaas kan ik in onze digitale archieven niet achterhalen welke afspraken met u zijn gemaakt.
Het retour gekomen poststuk betreft een standaard schrijven met tips om de voorlopige
aanslag te controleren die eerder aan u zou zijn verstuurd.
Of u deze post wel hebt ontvangen weet ik natuurlijk niet!
Het zou in ieder geval praktisch zijn (m.i. voor alle partijen) dat u in ieder geval uw postadres doorgeeft aan de GBA en
natuurlijk ook aan ons zodat het geautomatiseerd verzenden van belastingdienst post niet meer tijd in beslag neemt.
Ons geautomatiseerd systeem is er (nog) niet op ingericht om dergelijke poststukken digitaal aan te leveren.
Ik verzoek u bij deze toch vriendelijk om uw postadres met daarbij vermeld uw BSN aan ons door te geven.
Dit laatste om er zorg voor te dragen dat uw gegevens bij de juiste persoon worden vastgelegd.
Uw "behandelaar" binnen onze dienst is ‘een andere Belastingdienst meneer’.
Bij voorbaat dank voor uw medewerking.


Met vriendelijke groet,
’De Belastingdienst meneer’

Beste ’De Belastingdienst meneer’,

Wat leuk, dit contact zo!

Er is nog een deel in mij wat altijd weer een beetje schrikt en
achterdochtig wordt bij het zien van 'post' van de Belastingdienst.
En ik vrees dat ik daar niet alleen in ben.
Eigenlijk best jammer. Kan dat niet anders?

Hartellijk dank voor het doorgeven van de boodschap.

Ik ben echt helemaal zonder vaste woonplaats
en dus ook zonder postadres. Ik weet dat een aantal systemen
en dan vooral de mensen die daarin werken daar niet blij
mee zullen zijn. Maar ik ben degene die beslist hoe mijn leven
eruitziet. Niet een door een paar mensen bedacht systeem.
Dat dit duidelijk is.
Ik heb niet om een belasting systeem gevraagd.

Dus als mensen die wel in het systeem werken wel met mij
willen kunnen blijven communiceren, dan vergt dat wat aanpassing
of uitzondering. Ik heb geen vaste brievenbus dus het werkt
echt niet meer zo bij mij. Ik begrijp dat dit voor 'jullie'
lastig is. Maar het is een gevolg van de slaaf die 'jullie'
zijn geworden van 'jullie' eigen systeem.

Tegelijkertijd ligt dit niet meer aan mij persoonlijk, maar aan die rare
gewoonte van de meeste mensen om zich maar braaf aan al die
systemen te houden, zonder zich te realiseren dat er ook nog zoiets
bestaat als vrije wil en keuze. Waardoor de mensen die de systemen
maken er vanuit gaan dat iedereen zich wel zal aanpassen.

Kijkende in de wereld naar Egypte en Libië en alle andere crisissen in
de economie, religie etc heeft die gedachte zijn langste tijd gehad.
Als iemand iets van mij wil, dan zal die persoon mij moeten
inspireren om mee te doen. Niet dwingen of opleggen of aanslaan of
al die andere onzin. Want laten we nu eens echt eerlijk zijn, het is onzin.
Of laat ik vanuit wat meer integriteit zeggen: het kan anders.
Als ik daar zelf niet mee begin, dan moet ik wachten tot anderen het in de wereld zetten. Doordat ik uit het Belastingsysteem ben gestapt draag ik voor 100% bij aan de maatschappij. En 'betaal' dus 100% belasting. Dat is mijn alledaagse realiteit geworden. De Belastingdienst zou mij in huis moeten halen ter inspiratie.
Heb ik zelfs (kosteloos!) aangeboden.

Ik heb een zeer heldere brief geschreven aan de Belastingdienst waarin ik heb verklaard niet meer deel te nemen aan het economische systeem en derhalve ook niet aan de Belasting. Met complete onderbouwing waaruit zelfs
blijkt dat dit voor de Belastingdienst zelf goedkoper is.

Daarop heb ik telefonisch en zeer snel en correct antwoord ontvangen. Ik leef voorbij het geld systeem, dat betekent dat ik geen geld verdien en uitgeef. Ik geef al mijn 'werk' gratis weg en vind altijd een slaapplek en eten.

Ik leef mijn leven vanuit vrije wil en kies daarin niet voor een systeem dat zich belasting noemt. En mij brieven stuurt die aanslagen heten. Absurd als je erover nadenkt. Ik kan dit vanuit vrije wil kiezen. Dat is mijn geboorterecht. Zijn we kennelijk even massaal vergeten. Dat is mijn 'systeem' en als de Belastingdienst daarin nog wil kunnen bestaan dan vraagt dat wat aanpassing. Niemand kan een stuk grond claimen en zeggen dit is van mij en wie hier is moet dit en dit doen. De aarde is vrij voor iedereen. Natuurlijk nog niet helemaal zichtbaar, wel opvallend zichtbaar dat iedereen en elk systeem dat dit nog in stand probeert te houden instort. Spiritueel verhaal, Maya kalender 2012, maar ook gewoon alledaags waarneembaar. En geen doemscenario, maar een prachtig ontwaken van de mensheid.

Ok.
Al het geld dat aan mij betaald wil worden verdwijnt naar de ondersteuning van goede doelen. Ik beschouw mezelf als een pionier op dit gebied. Het lukt mij om een rijk leven te leven zonder zelf geld te bezitten. Ik ben iemand die straks met heel veel praktische tips en geruststelling klaarstaat als het een keer echt fout gaat met de economie. Dan mag iedereen bij mij komen leren hoe je in overvloed kan leven zonder geld. En blij zijn dat ik nu deze stappen zet. Ik beschouw mezelf als een cadeau voor onze maatschappij. Geen eigendunk, maar eigenwaarde en praktische alledaagse ervaring die velen desgevraagd zullen bevestigen.

Dat is (één van) mijn bijdrage(n) aan onze maatschappij. En de wereld die we aan het worden zijn.

Ik zag trouwens dat u iets met zwerfjongeren heeft gedaan of uitgezocht op Linked in. Grappig, ik beschouw mijn leven namelijk als een (geslaagd!) experiment om een straatkinder leven te leiden (ipv lijden) in Liefde, Plezier en Vrijheid. Misschien hebben we wel meer overeenkomsten dan we denken.

Wat betreft uw probleem.
Ik ontvang al een jaar geen post meer van de Belastingdienst
en zou het zeer(!) waarderen als de stroom post naar mijn laatste postadres
wordt gestaakt.

Ik hoor nu een stem in mij die zegt, geen postadres, dat kan niet
in ons systeem. Als dat zo zou zijn voor u, pas het systeem dan maar aan.
Ik accepteer het niet meer in mijn leven.

Jammer dat de met mij gemaakte afspraak niet in het archief te vinden is. Ik las vandaag nog ergens dat er soms vele duizenden archieven bij de Belastingdienst verdwijnen. Dus dat beschouw ik ook niet als mijn probleem.

Er is met mij afgesproken dat de door de Belastingdienst op mij geprojecteerde schuld niet gevorderd zal worden. En dat ik daardoor vrij ben om de grens over te gaan zonder oponthoud. (Ik ga me op niet al te lange termijn ook nuttig maken voor andere delen van de wereld met mijn fysieke aanwezigheid) Ik vertrouw erop dat die afspraak gerespecteerd zal worden en indien nodig opnieuw vastgelegd in uw archief.

Het doorgeven van 'mijn' BSN lijkt me ook onnodig. Ik identificeer me niet met dat nummer. Het is me destijds opgedrongen ik heb er nooit zelf voor gekozen. En die informatie is ruimschoots voorradig in uw eigen systeem. Wat de Belastingdienst binnen het systeem met nummers doet interesseert me niet. Het zegt niets over mij.

Het is allemaal niet persoonlijk bedoeld, beste ’De Belastingdienst meneer’.
Want misschien voelt dit soms wat zwaar.
En eerlijk gezegd, even plat:
Ik baal er ook van dat dit systeem me door de strot geduwd is.
Want dat is het. En ik heb dat toegelaten. Daarom ook geen verwijt.

Het systeem waar u voor werkt is onnodig complex en om heel eerlijk te zijn absurd als je er echt goed over nadenkt.

Ik wil er dan ook niet al teveel energie meer aan besteden. Met respect voor dat wat u van mij gedaan moet zien te krijgen. Of nee, dat eigenlijk ook niet.
Gewoon met respect voor wie U Bent.

Mocht er weer een soort proces hierin ontketenen tussen de Belastingdienst en mij, ik ben daar niet in geïnteresseerd. De enige interesse die ik heb in contact is als het gemeenschappelijke doel inspiratie en innovatie is van de Belasting. Anders niet.

En zoals in mijn brief eerder aangegeven. Ik bezit niets meer en heb geen voordeur. Dus geen deur om aan te waarden en niets om in beslag te nemen. En ik vertrouw op de menselijkheid en de integriteit van de Belastingdienst die mij heeft toegezegd dat dit allemaal geen probleem is.

Misschien kunt u dit antwoord voor mij doorsturen aan de ’andere De Belastingdienst meneer’.

Hartelijk dank voor alle moeite die u doet.
Ook aan mezelf, want ik krijg er immers niet voor betaald.
Zoals ik in mijn brief heb aangegeven wens ik een harmonieuze oplossing.
Die was er en ik vertrouw erop dat dat zo blijft.

Hartelijke groet,
Kim Boekhout van Solinge

Beste Kim Passie,

Ter informatie deel ik u hierbij mede dat de ’andere De Belastingdienst meneer’ de belastingdienstpost heeft stop laten zetten.
Door de vermelding van dit adres in uw email dd 23-02-2011 heb ik vast kunnen stellen dat ik de
Kim Passie heb gevonden die ik vinden wou.
Er kan nog post onderweg zijn, vrees niet die komt dan toch weer bij mij terecht
Ik vind het jammer dat u schrikt en achterdochtig wordt van de belastingdienstpost.
De belastingdienst is, wanneer u er zich echt in zou verdiepen, uiterst transparant.
Of je er altijd blij van moet worden dat is een ander verhaal.
We proberen u ten alle tijden van dienst te zijn.
Gezien de ontwikkelingen op en in de wereld ben ik me er wel van bewust dat de vakterminologie
niet gelukkig gekozen is voor de aanslagen die wij plegen te versturen.
Daar moet je doorheen kunnen kijken.
Ik hoop dat u uw werk en ideologie met veel plezier in goede gezondheid nog lang voort kunt zetten!

Met vriendelijke groet,
’De Belastingdienst meneer’

Dankjewel beste ’De Belastingdienst meneer’,

Voor je sympathieke reactie.
Die waardeer ik ten zeerste en ik hoop dat mijn
mail niet te onaangenaam was om te lezen.
 

Sorry voor de spraakwaterval,
ik hoop dat je het wilt lezen...

Ik ben er mijn hele leven vanuit gegaan dat ik niet vrij ben
om uit de Belasting te stappen. Dat het iets is waartoe
je verplicht wordt.
Dat heet toch belastingplicht?

Ik heb in de tijd dat ik binnen dit systeem heb gefunctioneerd
inderdaad ervaren dat er grote transparantie en medewerking is.
Ben absoluut heel veel vriendelijke medewerkers, zoals jij nu ook, tegen gekomen.

Misschien heb ik het allemaal helemaal verkeerd gezien...?

Maar eerlijk gezegd denk ik, als we eerlijk zijn, dat veel mensen de belasting en het contact daarmee niet kunnen waarderen. Ik vermoed dat een deel ervan ook is dat we daarin met onze schaarste geconfronteerd worden. Dat is wat ik ervaren heb en om me heen zag.

Waarbij ik ook de wetenschap heb dat elk mens, velen onwetend, 12 euro betaalt (en dan tel ik de baby's ook mee) voor twee straaljagers. Natuurlijk dat de belasting veel goed. Maar zolang het niet vrij is om te kiezen
waar je geld naartoe gaat. Vind ik het oneerlijk.

Wat voor mij de belangrijkste reden is, is dat er niet aan mij gevraagd word: Wil je wel of niet met ons meedoen? En wat zou je dan willen?

Dat kan misschien in het vakje 'achterdocht' geplaatst worden. Maar is het dat echt?

Mijn 'schrik' reactie is oud en komt ook mede door de represailles die de Belastingdienst ten uitvoer brengt.
Want zó liefdevol en vrij is de aanpak toch ook niet in mijn beleving.

Zie je dat echt zó anders?

Heb ik een compleet verkeerd beeld van de Belastingdienst?

Mijn adres is er dankzij jouw inzet uit.
Hartelijk dank daarvoor.
Maar ben ik vrij om nu helemaal uit dit systeem te zijn?

Wat zijn de consequenties van mijn keuze nu, binnen jullie systeem? Gaan jullie me compleet met rust laten nu?
Geen verplichte aangiftes en wat dan ook? Gewoon, Kim, leef je leven! Geniet ervan. Doe de mooie dingen die je doet, zoals je ze doet. We geloven in jou en vinden het geweldig dat je aan het pionieren bent om te kijken of er andere manieren zijn om in vrijheid met elkaar verantwoordelijkheid te leven, vanuit ongedwongen keuze en vertrouwen in de mens.

Je opent voor ons een deur en we zouden het leuk vinden
om je te volgen. Om te zien of jouw manier van leven ons
iets kan bieden.

(Als ik er niet zelf mee begin, wanneer ga ik dat dan ervaren?)

Als dat zo is, dan hoor ik het graag!
En eigenlijk is dat wat ik wens.
Een liefdevolle en respectvolle samenwerking
op basis van gelijkwaardigheid.

Misschien ben ik kortzichtig en zie ik vanalles over
het hoofd. Dan hoor ik het graag!

Misschien ter geruststelling, ik wijd me aan het integreren
en transformeren van die dingen in de wereld waar 'niemand'
meer van schrikt. Met toenemend succes.
En met een snel groeiende groep mensen.
Ik heb er ook alle vertrouwen in dat het ons samen
gaat lukken. 

(Blablablabla…. Ik dacht altijd alles wat ik schrijf moeten ze lezen…

maar ‘beetje’ doorgeslagen fase was dit wel bij mij ;-)

Hartelijke groet en dank!
Kim Passie